زنان در میدان سوارکاری

سوارکاری ورزشی باستانی است که در میان ایرانیان همواره جایگاه به‌سزایی داشته است. این ورزش همچنین از سوی اسلام بسیار توصیه شده است.

از سالیان دور با برگزاری مسابقات محلی بین اقوام و روستاهای مختلف سوارکاری شکل ورزش به خود گرفت و برگزاری مسابقاتی چون کورس و چوگان صورت رسمی‌تری به این ورزش داد. امروزه رقابت‌های سوارکاری به شکل رسمی و غیر رسمی در سراسر جهان برگزار می شود. این ورزش از سال 2000 در لیست رشته‌های المپیکی قرار گرفت و تا به امروز تنها ورزش المپیکی است که در آن انسان و حیوان در کنار هم تیم تشکیل می‌دهند و علاوه برآن تنها ورزشی نیز هست که زنان و مردان در یک عرصه با یکدیگر رقابت می‌کنند.   

پرش، استقامت، کورس و درساژ از مسابقاتی هستند که در ایران برگزار می‌شود و در تمام این رشته‌ها بانوان ایرانی در صحنه رقابت حضور دارند. می‌توان گفت که علاوه بر آن که جنسیت سوارکار در این ورزش مورد توجه نیست بلکه سوارکاری ورزشی است که سن و سال نمی‌شناسد و آمادگی جسمانی و مهارت تنها شرط لازم برای حضور در مسابقات این رشته است.

بانوان سوارکار ایرانی اگرچه همواره به شکل سنتی در این عرصه حضور داشتند، اما حضور آنان در مسابقات رسمی از سال 1372 و با تشکیل انجمن سوارکاری زنان آغاز شد و از آن سال تا به امروز چنان پیشرفتی داشتند که اکنون حضور بانوان در تیم ملی نسبت به هفت سال گذشته چهار برابر شده است و علاوه بر آن بانوان سوارکار توانسته‌اند به عرصه‌های برون مرزی نیز راه پیدا کنند.

در کنار سوار کاری، بانوان ایرانی در سایر فعالیت‌های جانبی چون داوری مسابقات اسب‌دوانی، ،کلانتری(نظارت بر بخش تمرین پیش از مسابقه)، دامپزشکی و طراحی مسیر مسابقه نیز حضور چشمگیری دارند. علاوه بر آن ظرافت مربیان زن در آموزش سوارکاری و انتقال مطالب سبب شده نونهالان علاقه‌مند به این ورزش ترجیح دهند توسط مربیان زن آموزش ببینند.

زنان ایرانی آمادگی جسمانی خوبی برای انجام این ورزش دارند و به گفته زینب سید عبدالهی، نایب رییس بانوان فدراسیون سوارکاری می‌توان گفت فیزیک بدنی بانوان سوارکار ایرانی در سطح بالاتری نسبت به آقایان قرار دارد، وی در همین مورد توضیح داد: داشتن قد بلند در این ورزش تاثیر ندارد. تنها برای شروع آموزش سوارکاری فرد باید به حد مشخصی از وزن و آمادگی جسمانی رسیده باشد. البته در سطح حرفه‌ای وزن سوارکار چندان موثر نیست.

بانوان ایرانی در سطح مناسبی از مهارت‌های سوارکاری نیز قرار دارند آنچنان که در دشت مغان، در مسابقاتی برای سنجش مهارت و قدرت شرکت می‌کنند که بسیار ی از آقایان توان و جرأت شرکت در آن را ندارند. این مسابقات در جشنواره‌های سالانه عشایری در استان آذربایجان برگزار می‌شود.

از ویژگی های دیگر بانوان ایرانی درعرصه سوارکاری پوشش آنان است. پوششی که علاوه بر مطابقت با استاندارد‌های جهانی با موازین اسلامی نیز سازگار است آنچنان که می‌توان گفت یکی از پوشیده‌ترین لباس‌های بانوان در رشته‌های ورزشی است. همچنین سوارکاران زن و مرد نه در کنار هم بلکه در امتداد یکدیگر رقابت می‌کنند به طوری که پس از خروج یک سوارکار از میدان ورزشکار بعدی وارد میدان مسابقه می‌شود.

اما بانوان برای حضور در عرصه رقابت‌های سوارکاری با مشکلات زیادی نیز دست و پنجه نرم می‌کنند. از جمله این مشکلات گرانی و نبود اسب مناسب است که باعث شده سوارکاران برای شرکت در مسابقه نیاز به آوردن اسب شخصی داشته باشند و آنچه بیش از همه باعث گرانی اسب شده است واردات اسب خارجی و عدم آمادگی جسمانی کافی اسب‌های ایرانی است.

در پایان می توان گفت زنان ایرانی با قبول هزینه‌ها، شکستگی‌ها و تحمل آفتاب سوزان زمین مسابقه آینده روشنی را پیش روی سوارکاری بانوان قرار خواهند داد.