به بیشتر خانم ها توصیه می شود تا در دوران قاعدگی بعضی از فعالیت های ورزشی خود را محدود یا متوقف کنند. این توصیه ها بخصوص درباره فعالیت های ورزشی استقامتی و یا رقابت های جدی قوی تر هستند و به طور کلی زنان را به حداقل تحرکات ورزشی در طول دوران قاعدگی تشویق می کنند در این میان بایدها و نبایدهای ورزش در این دوران همیشه مورد سوال خانم ها بوده است.
شواهد افزایش خطر آسیب ورزشی در قاعدگی چقدر مورد اعتماد هستند؟ آیا می توان با درمان خاص یا ایجاد تغییر در ورزش از خطر جلوگیری کرد؟ آیا همه ورزش ها خطرناکند یا این که فقط تعداد خاصی از ورزش ها را نباید انجام دهید؟ اگر قاعدگی روی آسیب پذیری موثر است، اگر قاعدگی مان نامنظم باشد چه کار باید کرد؟ آیا باید فعالیت های ورزشی خود را در دوره قاعدگی محدود کنیم یا نه؟ هنوز در مورد ورزش و چگونگی آن در دوران قاعدگی اما و اگرهای جدی وجود دارد.
برخی از مطالعات انجام شده ـ ولی نه همه آنها ـ توانسته اند رابطه ای بین افزایش خطر آسیب در طول برخی مراحل چرخه قاعدگی پیدا کنند. برای مثال، در مطالعه ای در سوئد که در سال ۱۹۸۹ به چاپ رسید محققان ۸۴ زن فوتبالیست را مورد مصاحبه قرار دادند و در مورد قاعدگی و آسیب ها از آنها سوال کردند. آنها افزایش آسیب های ناشی از ضربه را در دوره پیش قاعدگی و در حین قاعدگی گزارش کردند که این آسیب در کسانی که علائم پیش قاعدگی (مانند تحریک پذیری و ناراحتی سینه) داشتند بیشتر بود.
اعتیاد به ورزش چیست؟
اعتیاد ورزشی یک اتکای ناسالم و غیر عادی به ورزش برای عملکرد روزانه شخص است. در این موارد معمولاً پرداختن به ورزش بعنوان تنها وسیله دفاعی در برابر استرس های روزمره در می آید و فرد هر چه بیشتر به آن می پردازد.
شاخصها و ویژگی های اعتیاد ورزشی
مثل هر اعتیاد دیگری اعتیاد به ورزش 3 جزء مهم دارد که عبارتند از
- وابستگی : یعنی این احساس که برای شاداب بودن ورزش روزانه ضروری است.
- تحمل و مقاومت : یعنی بصورت پیشرونده ای نیاز به انجام ورزش بصورت شدیدتر وجود داشته باشد تا به سطح یکسانی از شادابی و احساس خوب برسد.
- علائم ترک : بصورت خستگی و ضعف 36-24 ساعت پس از ترک ورزش تعریف می شود. علائم افسردگی، اضطراب، تحریک پذیری و بی قراری شایع است.